Sincap

İz sürdüm ardımsıra
Kendimden başka öç alacak kimse yok
Silahlar,ölümler kuşanıp düştüm yola
Kendimi taşıran öfkem ki coşkun
Döküldü sularını aşarak kavgamın.
Yayıldı intikam kokusu,yine mi köpürdü sularım
Dağlar yine mi hareketlendi ufka
Ki ben ne zaman baksam bir dağa mutlaka sırtını yaslar bana.
Adım adım yakınlıktır kendime;
Koyunun yüzüme vuruşu gün batımı,
Saçlarımın bu pervasız büklüm büklüm savruluşu
-gece savurur saçları-
(koştum koştum da bir akşamları han ettim kendime)
Ama artık engel tanımaz oldu yüreğim
Değil midir ki karşı koyamaz hiçbirşey
Çatallaşmışsa aklın ve hırsın yolu ve tabii ki öfkenin
Yorulmaz adımlarım imkan yok
İhtimaller uzak vazgeçişime.
Uykusuz geçilmeli dsağlar dolanan yollar
Ölümün sancısına,acısı çekilmeden varılmalı
Her ölüm yeni bir hayat doğurur
Ölmeden bir kere yaşamalı
Ve kendi sandalyesine insan kendisi vurmalı.
Bağlarımı koparmaya çalışıyorum
Yavaşlatıyorlar beni
Cesaret ister insanın kendisini sevmemesi
Çekinir kendisine çamur bulaştırmaktan
Beni bu bağlıyor olabilir
Bağımın varlığından haberdarım
Kendimi sallandıracak ipi bulamıyorum
Bulmak nedir?
Nedir ki yüceliği hayat uğruna tüketilir?
Bir o kadar anlam katar hayata
Bir kere ismim adandı buna.
Bir yanımdan tutuşturup rüzgara bulanmış bedenimi
Bir yanımdan rüzgar çağırdım
Ne yanılmak bildim,ne elime tutuşturulacağını bitmenin meşalesinin.
Ömrüm önceki anımın sonrakine etkisidir
Kırılmış bir kalemin hükmüdür benim ömrüm.
Ne ağır yükmüş bu taşıdığım hoyrat başım
Suçu kaldı üstüme kan kokmanın
Oysa ben kanatmadım hiçbir yerimi,yine de kendimedir savunmasızlığım.
Gözlerim birbirini kandırmalara ayna oldu
Görmedim,gösterildi.
Başım sağ(olmaz olsun)
Şafağı dahi iz bıraktırdı tenimde,belgesidir tutkunluğun.
Bunca zamandır,baş aşağı sarkışımdan bu yana
Savunarak tek doğru olduğumu
Yanılgımı kendime korunak yaptım
Itır kokusunu da bilmedim,şafak kızılığını da
Yürümeyi bile öğrenmeden,çiçek tarlalarının içinde yaşananları umursadığımı söyleyerek koşmam da yalandı.
Yanlış çabuk kabulleniliyor,doğru süründürüyor
Ne yazık ki bir kere ölecek kadar cesur değildim
Bin kere ölüp gereksiz uğruna
Doğruya ölemedim,süründüm,ya da öyle göründüm.
Şimdi;
Döke döke yaşadığım zamanlarımı,yanlışlarımı,yalanlarımı,
hata ile savunduklarımı
Toplayarak ardımsıra gidiyorum
Yaşadığım saçmalıklar öyle uzak ki gerçeğime
Gerçek ile yetişebilecek miyim saçmalığıma bilemiyorum...


Abdullah Karasoy

__________________